سر زلف دگری

از صبح... نه، از هفته‌ی پیش، یه تسک مهم رو دستم مونده. امروز نرفتم دفتر و صبح بیدار شدم که تا عصر خودمو ریش‌ریش کنم و کوهش رو از جلوی پام و توی ذهنم بردارم. برنداشتم. الان که نزدیک غروبه و دلگیرترین صداهای ممکن داره از بیرون میاد، فهمیدم که نشدنش همه‌ش بازی‌های ذهن آزارگرم بوده. همچون خاکسترِ به‌جا مونده از آتشِ طبیعت‌نادوستان، دارم دود می‌شم ولی نمی‌دونم چرا پا نمی‌شم پنجره رو ببندم که حداقل اصوات عصرجمعه‌ای در عصر سه‌شنبه باعث مرگ ناهنگامم نشن. 

یه بار داشتم به دوستم می‌گفتم  گاهی آدم واقعا آگاهه به اینکه مثلا پی ام اسه، ولی این آگاهی باعث نمی‌شه پک کلافگی و ملال و افسردگی‌ و غمِ بی‌دلیل رو باور نکنه! به راحتی دنیا رو روی سرش خراب حس می‌کنه، و این سطح از در محاصره‌‌ بودنِ حس‌هایی که عامل واقعی ندارن واقعا باگ جدی‌ایه خالق شوخ‌طبع!

بعد موضوع همین صحبت با لوتوس پیش اومد. پرسید از چی این مسئله عصبی هستی؟ گفتم از اینکه نمی‌شه فهمید چه حس و احساسی معتبره.

- هیچ‌کدوم.

کوتاه؛ مستقیم؛ دردناک. مثل همیشه.  و مثل همیشه در این مورد هم منو سر جام نشوند. یا تمرگوند. یا هرچی.

مشخصاً لوتوس تیزی سرگرم‌کننده‌ی فلاسفه رو داره و نرمی سهمگین عرفا. و چیزی که اخیرا فهمیدم اینه که شیفته‌ی این تعارض‌هایی هستم که برای یک لحظه جهانم رو از حرکت بازمی‌دارن، و هیمنه‌‌ی یک پیش‌فرض عظیم ازلی، تصوری که هیچ‌وقت درونم مورد شک واقع نشده، ناگهان در برابر چشمم فرومی‌ریزه. و البته که  ممکنه گُربگیره و بلندتر از قبل به ذهنم برگرده.

مثل وقتی به این فکر می‌کنم که یک روزی، توی شرکتی که فقط می‌خواستم از جلوی درش رد بشم، استخدام شدم. و یک روزی هم، صبح توی ماشین همون شرکت نشسته بودم و ریتم یه موزیک کاملا بی‌ربط انگار بهم گفت: رهاش کن رئیس... حیلت رها کن.

 و همیشه باز به همین می‌رسم که بعد از یک استعفای شکوهمند به امید رهایی، نمی‌تونم در برابر پیشنهاد تخته‌پاره‌ای بر موج مقاومت کنم، و حاضر می‌شم هر روز کف تلخ و شورش رو به حلقم بریزم و ناسپاسی عالم رو با عشق تحویل بگیرم.

و ترس از تاریکی، بی‌پولی، ابهام، زندگی و شیاطین دیگر... 

۳۱ خرداد ۱۴۰۳

تاک

خوش‌حالی عجیبی داشتم. و به هرحال نتوانستم سنگین‌مداری کنم. آخرش رفتم و بی‌ مقدمه به دوستم گفتم فرصتی که بردی، آرزوی به گوربرده‌ی خیلی‌هاست. وانگهی Don't waste it!

راستش یاد یک جایی از یک فیلم افتادم که جمله‌ی آخر را گفتم. In time فکر کنم:

مرد صبح بیدار شد و‌ دید غریبه‌ی متمول همه‌ی زمانش را بهش بخشیده، جز چند دقیقه‌ی لازم برای رسیدن به بالای پل! و روی پنجره‌ی رو به رودخانه نوشته:    Don't waste my time

اما به نظرم هیچ‌کس وقت آدم را هدر نمی‌دهد. همه‌ی آدم‌ها درست به جا و در نوبت خودشان وارد می‌شوند و یک‌ سرنخ تازه‌ از دور گردنت به دستت می‌دهند، که می‌توانی آن‌ را بکِشی و بمیری، یا باز کنی ‌و از کشف نفس‌های نکشیده در حیرت شوی.

به دوستم گفتم همه‌ی سناریوهایی که رنجیده‌های جهان نوشتند و چاره‌ای جز چال کردنشان نیافتند، لای زرورق استریل افتاده دستت. راستش این‌طورها که نگفتم. مستقیم و بی‌ابهام هسته‌‌ی حرفم را شکستم و دانه‌اش را گذاشتم کف دستش!

ولی نمی‌دانم چه دردی بود که وسط پیام‌ها ناگهان دیدم دارم هق می‌زنم و حواسم نیست. درست مثل همان ساعت اول. انگار نه انگار این همه زمان گذشته. انگار نه انگار این وسط حتی از کسانی خوشم آمده. هرچند معدود، کم، کوتاه. انگار نه انگار اصلا دیگر طرف را نمی‌شناسم. نمی‌دانم چه کسی‌ست. درکش نمی‌کنم و هرچقدر هم فکر کنم نخواهم فهمیدش. که البته حتی نمی‌توانم فکر کنم. حسی نمی‌توانم داشته باشم.‌ و اصلا خودم، فرسنگ‌ها با خودِ آن لحظه‌ها دور و غریبه‌ام.

اما عجیب است که هرکار می‌کنی تهش می‌بینی ”هنوز وصله‌ی دل، دو سه بخیه کار دارد“

و همین به اندازه‌ی کافی زیباست. کامل است.

وگرنه فکر کن، کن فیکون می‌شدی و بعد از مدتی همان که بودی، بودی. و هرچه نبودی، همچنان نشده بودی.

رنج باید آدم‌ را پُر، و پررو کند.

و به جای اینکه زیباترین آن ِ انسانی را از ترس ربوده شدن، از خانه بردن و کشتن و در هفت کفنِ انکار پیچیدن، باید بگذاری‌ش روی سرت و حق حق کنی.

هرکس نترسید برد، و هرکه ترسید پوسید.

من خودم از فکر دیگران می‌ترسیدم. از طفلکی و خالی و جورهای ناسالم دیگر به نظر رسیدن. از لوث بودنِ پیشاپیش همه چیز می‌ترسیدم.

می‌ترسیدم که می‌ترسیدم، به درک. حالا که نمی‌ترسم:

”من یک روزِ نسبتاً سرد زمستان، دقیقا اول اسفند، حدود ساعت ۴ ربع کم بعد ازظهر، زیر سقف تالار اصلی کاخ چهلستون اصفهان، عاشق شدم.“

در یک لحظه. و تا امروز، بی هیچ حسرتی، عاشق منِ آن لحظه‌ام مانده‌ام.

زیبا بودم و کامل. بی‌پروا و پرنقص. پرشور و ناشی. زنده و آسیب‌پذیر. درست همانی که باید می‌بودم.