- /ضمیر
- ۱ نظر
چی باعث می‌شه «بذار» رو با ز بنویسید؟
همون‌چیزی که براش عجیب نیست یه جمله با کسره تموم بشه؟!
- /ضمیر
- ۳ نظر
کولی عزیزم،
همه می‌دانیم زندگی سخت است. اما شنیدنش از زبان تد لسو لذت دیگری داشت. یادت نیست؟ یکی از صحنه‌های خیلی محبوبم بود. دوست داشتم ذوب شوم. به نظرت چرا؟ خودم فکر می‌کنم چون شکنندگی و اشک بعضی آدم‌ها انقدر شکوهمند و ستودنی‌ست که روی آن ویدیوی مشهور مقایسه‌ی اعاظم کیهانی را کم می‌کند.
شاید با خودت فکر کنی خب که چی؟ چندان هنری نکرده‌ای؛ این سوالی‌ست که خودم تا مدت‌ها هرروز صبح بعد از باز شدن چشم‌هایم، از سقف می‌پرسیدم. هیچ‌وقت هم پاسخی نداد.
بعضی‌ها معتقدند قسمتی از تکامل این است که بپذیری بعضی سوال‌ها برای همیشه بی‌جواب می‌مانند.
به نظرِ تو آدم به اندازه‌ی چند سوال بی‌جواب جان دارد؟ مثلا نسبت به آن آدمک گوشه‌ی تصویر در آی‌جی‌آی بگو. البته همین‌طور که پیداست من گیم‌باز نیستم. گیم‌بازها را هم دوست ندارم. شاید بپرسی چرا؟ بگذار جزو سوال‌های بی‌جواب بماند.
خب شد چندتا جان؟ می‌فهمم. این به آن در! از خالق شوخ‌طبع فقط سریع‌الحساب بودنش به تو رسیده.
یک زمانی بود که تنها کاری که دوست داشتم بکنم مردن بود. چون تنها راه رسیدن به جواب‌ها به نظر می‌رسید.
کولی عزیزم، همه می‌دانیم که می‌میریم. اما نمی‌دانیم چرا زنده‌ایم؟ آفرین! چون هنوز نمرده‌ایم. این سطح ماورایی خِرد تو همیشه باعث می‌شود آدم تَرَک بخورد. انصافاً هم خوردنیِ قابلی‌ست. بخصوص در هوای گرم. یعنی درست وقتی انتظارش را نداری. فقط در این صورت است که مات و مبهوت می‌شوی. وگرنه اگر انتظار داشته باشی که تا صد سال بهش فکر نمی‌کنی. همان‌جا صدتا می‌گذاری رویش و طرف را ذات‌الکرسی می‌کنی.
هرچند که من به پرسیوس ترجیحش می‌دهم. ادا و دلقک‌بازی این مردک پرحاشیه صوَر آسمان را به ابتذال کشیده.
تو که ریشه‌‌ی یونانی نداری؟ خدا را شکر. حوصله‌ی ماست‌مالی نداشتم. اگر به من بود، خدای گیم‌بازی یونان باستان نام‌گذاری‌ش می‌کردم. بعد که کلی نفرین و کپ‌و‌کوش می‌کردم، فکر می‌کردم «خب البته، طفلک کودکی پرچالشی داشته؛ منم بودم معلوم نبود همین کارها را نکنم؛ واقعا هم طاقت‌فرساست که چشم یک‌دو‌جین الهه همه‌ش دنبال شاه‌رگت باشد؛ تازه اصلا هرچقدر فکر می‌کنم می‌بینم همه چیز به نفع من پیش رفته و زهی سعادت!»
و زکی منطق و تفکر.
فکر، همه‌اش زحمت است. هرچه بیشتر چاره‌اندیشی می‌کنی، انگار بی‌چاره‌تر می‌شوی. هرچقدر می‌خواهی جلوی ضرر و آسیب را بگیری، مضطرب‌تر و مال‌باخته‌تر می‌شوی.
آه کولی عزیزم؛ دلم برای آن زین سرخی که یک‌بار گذاشتی رویش بنشینم و چند دور افتخار بزنم تنگ شده. و بخصوص برای نسیم بهاری و هوای سبک شهر در شب کویر. چه خاطره‌ی لطیفی می‌توانست باشد! مثل ترکیب درخت انار با دیوار گِلی. درست همان‌قدر جذاب و دل‌نکندنی. اما بعد در پیچ آخر افتادم و پشت ساق پایم به اندازه‌ی مقطع یک سیب متوسط، بادمجانی مایل به بنفش با رگه‌های امپرسیونیستی آبی شد.
هنوز از بی‌شعوری آن روزت ناراحتم.
اما تهش من و تو و پرسیوس همه‌مان همینیم. ما به دنبال رنج موس‌موس می‌کنیم، و جهان هم به ما سخت می‌گیرد.*
به هرحال. کاش یک جایی در دامنه‌های زاگرس، یا نه، ساحل درک، یا خودِ درک، دُم خرهایمان به هم بخورد و دلمان برای هم به رحم بیاید. و کمتر با جان‌های باقی‌مانده‌ی یکدیگر قمار کنیم.
با نگاهمان یکدیگر را ببخشیم و در دل، آرزوی گذر از سوال‌های بی‌جواب کنیم برای هم. و آرزوی اشک. توی غم یا اوج خنده‌‌اش فرقی نمی‌کند. اما قطعاً انقدر شکوهمند، که اعاظم کیهانی تعظیم کنند.
ب.ن: فکر کردم لوثه که دیگه اشاره‌ای نکردم: «من اشک آرزو می‌کنم برات/ نه تو غم/ تو اوووج خنده...»
-از گروه ”او و دوستانش“
- /ضمیر
- ۳ نظر
دوشنبه- ۲۱ خرداد ۱۴۰۳
برگشته‌م. از ساختن نقطه‌ای که هم می‌تونه یه شروع شگفت‌انگیز باشه، و هم یه سکون وحشتناک. و از یه سفر ۱۰ روزه که هیچ‌کس نمی‌دونست کجام و چکار می‌کنم. از ماجرایی که یا یک چیزهایی رو واقعا کوبیده تو صورتم، یا فقط فکر می‌کنم که کوبیده باشه!
برگشته‌م و تنهام. تنهایی خالص. که نمی‌دونم از بالاخره داشتنش باید با جیغ و شلنگ‌تخته بالای ابرها به وجد اومده باشم، یا به عنوان یک فاصله‌ی مشدد از آدم‌های نزدیک زندگی‌م غمگینش باشم.
صبح چشمام رو باز کردم و با خرق عادتِ زیر آواز زدن و بلند بلند فکر کردن، دلم خواست سکوتِ فراهم شده رو با تمام توانم گرامی بدارم! دلم خواست بفهمم الان به فنای عمیق ابدی رفته‌م، یا نزدیک است که رستگار شوم؟! نمی‌دونم. و ندونستن، ترس به ارث رسیده از غار نئاندرتال‌هاست. یعنی منظورم اینه که خیلی ترسه.
ولی ایمان به بدترین آدمِ جهان بودن منو رها نمی‌کنه لوتوس عزیزم. راستشو بخوای من حوصله‌ی آدم‌هایی مثل تو و الف رو واقعا کم دارم. که خیلی از خودخوش‌حال و سلف لاو و جهان زیر پای من است و این حرفایید و خیلی دریلِ همسایه بالاییِ اولِ صبحِ جمعه است وقتی می‌خواید به دیگران هم انتقالش بدید. الان هم یک حالتی‌ام که شماها که هیچ، با مهدیس هم حتی میل سخنم نیست.
ولی خودم دیروز سر ظهر زنگ زدم به ج، آسمون و ریسمون رو به هم بافتم و به غایت مزخرف گفتم. تا بالاخره با شرح یه صحنه‌ای از سریال بوجک، یه بغض تیز موفق شد نفَسمو ببُره و رها کنم. همین الانم می‌گم از همه‌ی واژه‌ها و کلمات عالم خسته‌ام. یک جور شرحه‌شرحه‌ای هم خسته‌ام. ولی همین متن ممکنه انقدر طولانی بشه که غافله بر گِل برود. به ندرت دلم برای چیزی یا کسی تنگ می‌شه. ولی الان دلم برای کسی تنگ شده که از کنارش نبودن واقعا حس راحت و خوبی دارم. دیشب حدود ساعت ۱ شب رسیدم خونه. و تا تنم با تخت مماس شد، دلم برای وسط بیابون و کیسه‌خواب و تو سرما گرما بودن تنگ شد. انگار نه انگار تمام مسیر خونه رو ثانیه‌شماری می‌کردم برای این لحظه‌ی مماس شدن و بالاخره زیر یه سقف قرار گرفتن.
پس فعلا که هیچی. در مقام حیرانی‌ام. به رونوشت جناب دوباتن. و در تمنا و آرزوی مقام آسیابم. به امضای کاشف (ابویزید طیفور بن عیسی بن آدم بن سروشان بسطامی): مقام درشت گرفتن، و نرم پس دادن!
- پنجشنبه ۲۲ آذر ۰۳
مثلا فکر می‌کنی من نمی‌تونم به این فکر کنم درستش چی بود و عذاب بکشم؟ خیلی هــــــم می‌تونم.
الان درستش این بود که حنجره‌م محدود به فرکانس خروس نباشه، رکورد کرونا گرفتن بعد از دوران کرونا رو نداشته باشم، یک روز تمامم برای یک ادیت فکسنی (لتس بی آنست؛ شاهکار شد!) صرف نشده باشه، و به جای اینکه زیر پتو در حال کشیدنِ اضطراب مشق‌های ننوشته‌ی سرازیر به دد لاین باشم، با گلویی که هیچی براش بد نیست در حال مزه کردن آمبیانس‌های رویایی‌م با دوستانِ برتر از برگ بابونه‌م بودم. می‌فهمی؟
والا اگه بفهمی.
وانگهی سخت نگیر. و دل قوی دار که بنیاد بقا... بر آب است!
+ با پوزش از سعدی و ”اوست“
- /ضمیر
- ۰ نظر
از صبح... نه، از هفته‌ی پیش، یه تسک مهم رو دستم مونده. امروز نرفتم دفتر و صبح بیدار شدم که تا عصر خودمو ریش‌ریش کنم و کوهش رو از جلوی پام و توی ذهنم بردارم. برنداشتم. الان که نزدیک غروبه و دلگیرترین صداهای ممکن داره از بیرون میاد، فهمیدم که نشدنش همه‌ش بازی‌های ذهن آزارگرم بوده. همچون خاکسترِ به‌جا مونده از آتشِ طبیعت‌نادوستان، دارم دود می‌شم ولی نمی‌دونم چرا پا نمی‌شم پنجره رو ببندم که حداقل اصوات عصرجمعه‌ای در عصر سه‌شنبه باعث مرگ ناهنگامم نشن.
یه بار داشتم به دوستم می‌گفتم گاهی آدم واقعا آگاهه به اینکه مثلا پی ام اسه، ولی این آگاهی باعث نمی‌شه پک کلافگی و ملال و افسردگی و غمِ بی‌دلیل رو باور نکنه! به راحتی دنیا رو روی سرش خراب حس می‌کنه، و این سطح از در محاصره بودنِ حس‌هایی که عامل واقعی ندارن واقعا باگ جدی‌ایه خالق شوخ‌طبع!
بعد موضوع همین صحبت با لوتوس پیش اومد. پرسید از چی این مسئله عصبی هستی؟ گفتم از اینکه نمی‌شه فهمید چه حس و احساسی معتبره.
- هیچ‌کدوم.
کوتاه؛ مستقیم؛ دردناک. مثل همیشه. و مثل همیشه در این مورد هم منو سر جام نشوند. یا تمرگوند. یا هرچی.
مشخصاً لوتوس تیزی سرگرم‌کننده‌ی فلاسفه رو داره و نرمی سهمگین عرفا. و چیزی که اخیرا فهمیدم اینه که شیفته‌ی این تعارض‌هایی هستم که برای یک لحظه جهانم رو از حرکت بازمی‌دارن، و هیمنه‌‌ی یک پیش‌فرض عظیم ازلی، تصوری که هیچ‌وقت درونم مورد شک واقع نشده، ناگهان در برابر چشمم فرومی‌ریزه. و البته که ممکنه گُربگیره و بلندتر از قبل به ذهنم برگرده.
مثل وقتی به این فکر می‌کنم که یک روزی، توی شرکتی که فقط می‌خواستم از جلوی درش رد بشم، استخدام شدم. و یک روزی هم، صبح توی ماشین همون شرکت نشسته بودم و ریتم یه موزیک کاملا بی‌ربط انگار بهم گفت: رهاش کن رئیس... حیلت رها کن.
و همیشه باز به همین می‌رسم که بعد از یک استعفای شکوهمند به امید رهایی، نمی‌تونم در برابر پیشنهاد تخته‌پاره‌ای بر موج مقاومت کنم، و حاضر می‌شم هر روز کف تلخ و شورش رو به حلقم بریزم و ناسپاسی عالم رو با عشق تحویل بگیرم.
و ترس از تاریکی، بی‌پولی، ابهام، زندگی و شیاطین دیگر...
۳۱ خرداد ۱۴۰۳